Keizersnede fotografie
Wat maakt keizersnede fotografie nu zo bijzonder? Is het niet saai een operatieve procedure vast te leggen als je het tegenover een thuisbevalling zou zien?
Niet voor mij. Als geboortefotograaf heb ik mij gespecialiseerd in het fotograferen tijdens keizersnedes en geplande inleidingen. Ik ben zelf arts, werk als anesthesioloog op de operatiekamers van het Wilhelmina Ziekenhuis in Assen en heb daardoor en nauwe band met de OK. Alle procedures daar heb ik al ontelbare keren doorlopen en ook allerlei medische situaties, waardoor ik als fotograaf er helemaal niet (meer) geschokken van opkijk of me af laat lijden. Ik vind het juist de uitdaging, om in deze klinische situatie het menselijke verhaal van twee mensen, die ouders worden met al hun emoties vast te leggen.
Ik neem je me in het verhaal van L's geboorte:
Hij zou het derde kind van zijn ouders worden en net als zijn zus en broer ook met een keizersnede ter wereld komen. Zijn ouders hadden deze keer besloten, om de geboorte door een geboortefotograaf te laten fotograferen, om meerdere redenen. Onder andere waren er bij de eerste twee geboortes sommige herinneringen niet blijven hangen, of zijn helemaal niet meegemaakt, hebben andere weer een rare bijsmaak achtergelaten. En tot slot, zo vonden zij ook, waren de weinige foto's die toen een lieve operatieassistente genomen had ook niet van hele goede kwaliteit.
Wij maakten kennis met elkaar, ik mocht hun verhaal leren kennen en gelukkig was er een klick om met elkaar in zee te gaan. Dit was al maanden voor de uitgerekende datum.
Voorbereiding voor een keizersnede
Het wachten tot aan de geplande datum duurte dus nog wel even, maar eigenlijk was ie er ook zo. De baby had zich keurig aan de afspraak gehouden.
Mama en papa werden 's ochtend op de afdeling opgenomen, standaard onderzoeken (CTG, bloeddruk meten etc) werd gedaan en mama mocht al haar operatiejas aan. Wij hadden een tijd afgesproken, dat ik zou komen om te beginnen met fotograferen. Deze zou ruim op tijd zijn, maar er werd geschoven in het operatieprogramma en op eens kreeg ik bericht van de aanstaande ouders dat ik toch maar beter "nu" kon komen.
Ik heb er amper een half uur voor die tijd gefotografeerd - papa was net naar de WC en overhoorde op de gang dat de keizersnede nu echt zou gaan plaats vinden. Toen de boodschap mama bereikte maakten zich toch wat spanning en angst breed. Het was fantastisch om te zien hoeveel steun er was vanuit de papa en hoe veel begrip vanuit de verpleegkundige dat er niet a la minuut werd gesprongen, maar even ruimte moest zijn voor deze emoties.
Gentle sectio
De keizersnede werd uitgevoerd onder een spinale anesthesie. Dit is een verdovingsmethode waarbij de zenuw functie van het onderlijf tot aan de tepel toe wordt uitgeschakeld via een verdovingsmiddel tussen je ruggenwervels in te spuiten. Hierna is geen pijn meer te voelen in het verdoofde gebied, wel soms nog druk en aanraking. Verder moet de bloedsomloop goed worden gestabiliseerd, het is immers niet natuurlijk voor ons lichaam dat het zo in eens de "zenuw informatie" vanuit ¾ van het lichaam mist.
Mama was verdoofd en stabiel toen papa en ik naar binnen mochten op de operatie kamer. Er was afgesproken, dat er een gentle sectio zou worden uitgevoerd. Dit betekend in de meeste ziekenhuizen, dat er een speciale operatiemethode te pas komt om de buikspierlagen tot aan de baarmoeder te openen, dat de baby er veilig met zo weinig mogelijk duwen of trekken geboren kan worden, dat mama en partner erbij toe mogen kijken en dat de baby daarna meteen bij mama op de borst kan liggen.
Dit alles kan alleen als de gehele tijd gedurende de ingreep de gezondheid van zowel moeder als kind dit toelaten. Veranderd er iets, kan het zijn dat de gynaecoloog of anesthesioloog anders doen beslissen.
In hun geval kwam de baby moeilijk uit de buik. Het duurde een tijdje voor dat deze prachtige jongen geboren werd en het was de gynaecoloog meteen duidelijk dat de baby het zwaar had en onmiddellijk zorg van de kinderarts nodig had.
Erste opvang bij de kinderarts
Ik spreek altijd met mijn gezinnen door, wat zij willen dat ik doe, als er een noodgeval of afwijkende medische situatie ontstaat: willen zij dat ik stop of doorga met fotograferen. Tijdens deze vraag ga je er natuurlijk niet ervan uit, dat dit dan ook daadwerkelijk gaat gebeuren, maar in dit geval was het dus zo.
De baby werd met de verpleegkundige en papa samen naar de kinderarts gebracht, die een kamer verderop inclusief een heel team paraat stond. In sommige ziekenhuizen gebeurd het direct op de operatiekamer, in dit geval zaten wij op een operatiekamer waar geen aansluitingen voor extra materiaal en een baby-opvang-tafel was om dit te doen.
Ik zag dat mama in schok was van wat er gebeurde, vroeg snel aan haar of het oké was, dat ik meeging met de baby, en ben vervolgens snel achter de baby aan gegaan.
In begin 4 later nog 3 "vrouw" sterk was het team alleen voor de baby. Papa werd direct betrokken bij alles was er gebeurde. Het was een zeer kleine ruimte, dus ik probeerde zo goed mogelijk vanuit de achtergrond het verhaal vast te leggen. Gelukkig was de kleine jongen al bij aankomst op de babytafel aan het huilen en zijn kleur trok bij naar mooi roze.
De kinderarts was na haar onderzoek tevreden, de baby gelukkig stabiel. Ik zag aan papa's gezicht zich een verandering van enorme zorgen naar dankbaarheid en verwondering voltrekken. Hij bleef zijn zoontje maar bekijken en vasthouden - zo bijzonder.
Terug op de OK
Gelukkig was de baby stabiel genoeg om weer terug mee te mogen naar de OK om bij mama op de borst te mogen liggen. Iedereen in de babykamer wist dat, maar mama, een paar meter verder natuurlijk niet. Toen we daar samen weer binnen kwamen zag ik angst in haar ogen en ook ongeloof, dat zij nu toch echt haar baby mocht vasthouden. Een achtbaan van emoties.
En dit is de verloskunde en ook de geboortezorg op de OK. Je kunt van alles willen plannen en vastleggen en volgens protocol willen werken - de natuur blijft de natuur en de gezondheid van een mens kan binnen één seconde zo omslaan, dat het team bliksemsnel moet schakelen. Dit heb ik hier in het Martini Ziekenhuis mogen meemaken.
